Βιωματική πλάνη

«Όποιος παραμορφώσει τον εαυτό του με τα κοσμικά πράγματα, ακόμη και με τα χειρότερα, έχει ελπίδα ν’ αλλάξει, να έλθει σε μετάνοια, να έλθει σε συναίσθηση, όπως και ο άσωτος, και να σωθεί. Όποιος όμως ως χριστιανός παραμορφωθεί – τάχα αυτό που σκέπτεται αυτός, τάχα αυτό που κάνει αυτός, τάχα αυτό που φρονεί αυτός είναι το σωστό και παραμορφώσει τον εαυτό του – δεν αλλάζει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι αδύνατον, αλλά πολύ δύσκολα. Σε τελευταία ανάλυση, γιατί τα παίρνουν έτσι οι άνθρωποι; Διότι έχουν μέσα τους καταστάσεις αμαρτωλές, υπερηφάνειες και τα λοιπά, δεν θέλουν να αλλάξουν και άμα τα πάρουν έτσι τα πράγματα βολεύονται. Αυτό τελικά σημαίνει ότι νομιμοποιούν την υπερηφάνειά τους, την καλή ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, νομιμοποιούν την όλη αμαρτωλή κατάσταση που έχουν μέσα τους, την όλη αρνητική στάση τους ενώπιον του Θεού και την όλη ανταρσία τους. Τα νομιμοποιούν αυτά. Τα νομιμοποιούν με χριστιανικά πράγματα, με το χριστιανικό πνεύμα, με τη Χάρι, ας πούμε έτσι, οπότε ο άνθρωπος ύστερα δεν γιατρεύεται. […] Κάθε μέρα το βλέπουμε αυτό. Ευκολότερα μπορείς να πείσεις έναν κοσμικό άνθρωπο, που ξέρει ότι αυτό που κάνει δεν είναι καλό – βέβαια στην αρχή κι εκείνος αντιδρά, όμως δεν θα δυσκολευθεί τελικά να πει «Ναι, πάτερ, δεν είναι καλό· αλλά τι να κάνω; Να, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς» -- ευκολότερα, επαναλαμβάνω, θα πείσεις έναν τέτοιον, παρά έναν χριστιανό ο οποίος ζει μέσα στην πλάνη. Όχι πλάνη δογματική, αλλά βιωματική πλάνη. Ζει μέσα σε μια πλάνη: δηλαδή έτσι που του το λέει ο εγωισμός του, έτσι που του το λέει η δική του γνώμη, έτσι όπως του το λέει η δική του αυτοδικαίωση. Πολύ δύσκολο να το πείσεις αυτόν να καταλάβει ότι πέφτει έξω, ότι χάνεται έτσι όπως πορεύεται, ότι εγκληματεί απέναντι στον εαυτό του, ότι κάνει πολλή ζημιά».

[π. Συμεών Κραγιοπούλου. Συνάξεις Τριωδίου Α΄. Κάνοντας αρχή. Πανόραμα 1999, σελ. 158-159]

Προσευχή για τους άρχοντες

 

«Tί νὰ ζητοῦμε στὴν προσευχή μας γιὰ τοὺς ἄρχοντες; Πρῶτον μὲν νὰ ἀναδεικνύῃ ὁ Θεὸς ἄρχοντες ὄχι μόνο συνετοὺς καὶ ἱκανούς, ἀλλὰ πρὸ παντὸς πιστοὺς καὶ ἐναρέτους, καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπῃ έξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας νὰ πέφτουμε στὴν ἐξουσία ἀρχόντων ἀσεβῶν καὶ ἀνικάνων, ὅπως ἀπειλεῖ τοὺς Ἰουδαίους μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἡσαΐου: «Ἐπιστήσω νεανίσκους ἄρχοντας αὐτῶν, καὶ ἐμπαῖκται κυριεύσουσιν αὐτῶν» (Ἡσ. γ΄ 4)· καὶ δεύτερον νὰ φωτίζῃ καὶ νὰ καθοδηγῇ τοὺς ἄρχοντες στὸ δύσκολο ἔργο τους· νὰ τοὺς χαρίζῃ σοφία καὶ σύνεσι· να τοὺς ἐμπνέῃ ἀγαθὰ φρονήματα γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν λαό· νὰ τοὺς συγκρατῇ ἀπὸ λαθεμένες καὶ καταστρεπτικὲς ἐνέργειες, ὥστε ὁ λαὸς νὰ κυβερνᾶται σωστὰ καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ εἰρήνη καὶ εὐνομία».

    [π. Κων. Παπαγιάννη. Ερμηνεία των ιερών ακολουθιών. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας]

Πτώση και μετάνοια

 

"Θά μποροῦσε ὁ Κύριος νά κάνει κάτι γιά νά προλάβει τόν Πέτρο ἀπό τήν πτώση τῆς ἀρνήσεως· ἀλλά δέν ἦταν αὐτό τό θέμα. Ὅσο κι ἄν βοηθήσει κάποιος, ἄν δέν ὑπάρχει μέσα στόν ἄνθρωπο ἡ διάθεση νά σωθεῖ καί νά ἐνεργήσει ὅπως πρέπει, δέν μπορεῖ κανένας νά τόν σώσει. Ὡστόσο ὁ Κύριος εἶπε στόν Πέτρο: «Θά σέ κοσκινίσει ἀπόψε ὁ σατανάς, καί ἐγώ προσευχήθηκα νά μή λείψει ἡ πίστη σου. Ὅταν συνέλθεις καί ἐπιστρέψεις, στήριξε καί τούς ἀδελφούς σου». Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος –ἔξωθεν, τρόπον τινά, ἀπό τήν ψυχή τοῦ Πέτρου– τόν βοήθησε, ὥστε, ἀφοῦ γίνει ὅλο τό μακελειό ἐκεῖνο τῆς πτώσεως, νά μετανοήσει καί νά σωθεῖ. Δέν ξέρουμε τί θά γινόταν ὁ Πέτρος, ἄν δέν εἶχε λάβει χώρα ἡ πτώση του ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἄν δέν μετανοοῦσε μετά τήν πτώση. Ἀλλά ἐπειδή μετενόησε, ἔγινε ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν ἀποστόλων."

 [+π. Συμεών Κραγιόπουλος]

Αμαρτία και χάρις

 

 «Ὅσο μεγάλη καὶ ἂν εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ὑπερνικήσει τὸ μέγεθος καὶ τὴ δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. «Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις», μᾶς ἐβεβαίωσε ὁ Παῦλος. Γι᾿ αὐτό, ὅταν βλέπουμε νὰ πλεονάζει ἡ ἁμαρτία καὶ νὰ κυριαρχεῖ, ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ ἂς περιμένουμε τὴν ἐκδήλωση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς φανερώνει τὴ χάρη του «κατὰ καιρόν», στὸν κατάλληλο καιρό. Κατάλληλος δὲ καιρὸς εἶναι ὅταν ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους θέλει νὰ βοηθήσει ὁ Θεός, εἶναι ἀσθενεῖς καὶ ἀνίκανοι νὰ βοηθήσουν τοὺς ἑαυτούς των καὶ βρίσκονται στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Καὶ ἐπειδὴ καὶ στὴν ἐποχή μας βλέπουμε νὰ πλεονάζει ἡ ἁμαρτία, ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε. Ἂς ἔχουμε πάντα τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό, ὁ ὁποῖος στὸν κατάλληλο καιρὸ θὰ ἐκδηλώσει τὴν ἐπέμβασή του καὶ θὰ ξεχύσει πλούσια τὴ χάρη του καὶ τὴ δωρεά του, γιὰ νὰ ξαναβρεῖ ὁ κόσμος τὸν σωστὸ δρόμο, τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας».

 

[π. Κων. Παπαγιάννη. Ομιλίες στην προς Ρωμαίους Επιστολή. 

Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας 2021, σελ. 99-100]